ΕΓΚΩΜΙΟ ΣΤΗ ΒΑΡΕΜΑΡΑ

Κάθομαι εδώ και ώρες,ολόκληρες ώρες και απλά δεν κάνω τίποτα.

Δεν υπάρχει τίποτα που να μου κεντρίζει το ενδιάφερον,

τίποτα να μου τραβάει τη προσοχή.

Καμία έμπνευση δεν δημιουργείται στο μυαλό μου

και κανένα πάθος για δημιουργία δεν υπάρχει.

Ακόμα κι οι ανησυχίες μου,παραμένουν σιωπηλές στην άκρη

το μυαλό μου,το στομάχι μου,δεν είναι ποτισμένα.

Στέκω νηφάλιος κι απόλυτα βαρεμένος.

Αυτή την ώρα δεν μπορεί να με σώσει κανένας-

κανένας φίλος,καμία ουσία,κανένα έργο.

Είναι η ώρα της βαρεμάρας,η πιο άδικη κατάρα της ζωής.

Δεν υπάρχει κανείς να τραγουδάει αυτή τη πίκρα,

την ανία.

Ακόμη κι ο οργανισμός μου ακολουθεί αυτόν τον παρανοΪκό χορό:

Στέκεται ανήμπορος,ανίκανος για το οτιδήποτε.

Σχεδόν άχρηστος,το μόνο που ίσως μπορεί να κάνει

είναι ν'ανάψει τσιγάρο και να ρουφήξει καφέ

κι αυτά,όμως,σάπια,χωρίς ιδιαίτερη προσφορά ευχαρίστησης.

Το χειρότερο,όμως,είναι η πλήρης απουσία αισθήσεων,συναισθημάτων,σκέψεων:

το απόλυτο κενό.

Τίποτα να μου ταρακουνάει λίγο τη καρδιά,το μυαλό ή τη ψυχή.

Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να περάσω έτσι μια αιώνιοτητα-προσφορά στην αθλιότητα.

Κάτι τέτοιες ώρες,μετά από αυτές,δηλαδή,

ή σπάω τελείως τη ρουτίνα της απόλυτης βαρέμαρας

ή συνεχίζω για λίγο έτσι μέχρι να την σπάσω.

Βέβαια,άλλα λόγια δεν έχω,

γιατί η βαρεμάρα με καλεί να βυθιστώ στα δίχτυα της...