ΓΟΝΟΣ ΠΕΖΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

Ήμουν όρθιος στη γωνία του πεζοδρομίου,δεν θυμάμαι ακριβώς που,αλλά θυμάμαι σίγουρα πως ήταν στο κέντρο της Αθήνας.Με μουδιασμένες αισθήσεις,δεν σκεφτόμουν τόσο πολύ,περισσότερο μπορώ να πω πως περιπλανιόμουνα με το μυαλό μου(ίσως)ή μπορεί και με τη καρδιά μου,πάντως με κάτι περιπλανιόμουνα μακριά απ'το γκρίζο που με περιέβαλλε.Οι αλυσίδες μου,μου φαινότανε μικρές μπροστά στη γλυκύτητα που ένιωθα.Κάποια στιγμή,με πλησίασε ένας άγνωστος,που όμως η εμφάνιση του μαρτυρούσε πως κάτι κοινό είχαμε.

-Γεια χαρά φίλε,μου είπε.

-Γειά,του 'πα κι εγώ.

-Πως παν' τα κέφια,με ρώτησε.

-Πως να πάνε ρε φίλε...Δεν τα ξέρεις;

-Koίταξε.Υπάρχουν δύο τρόποι να μάθω τα όσα ξέρω.Ο πρώτος είναι να σε αφουγκραστώ χωρίς να σε ακούσω.Ο δεύτερος είναι να σ'ακούσω,αλλά τότε λίγη σημασία θα έχει αν εσύ είσαι ξεχωριστός από τούτον εδώ το συρφετό ή αν όχι.Και σίγουρα υπάρχει και τρίτος τρόπος,απλώς δεν τον έχω ανακαλύψει ακόμη.

-Άκου,φίλε.Δεν έχω καιρό για φιλοσοφίες επειδή εσύ είσαι μέχρι τα μπούνια τώρα.Έχω κάτι άλλο στο μυαλό μου που με απασχολεί και δεν μπορώ να ασχοληθώ με τα όσα μου λες ή πας να μου πεις.

-Έγω πάλι,νομίζω,πως τίποτα δεν έχεις στο μυαλό σου.

-Μπορεί.

-Μπορεί,ε;

-Μπορεί και όχι.

-Ε,καλά όλα μπορούν,αλλά μπορούν και όχι.

-Φίλε,το μόνο που έχω στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή είναι η φαία ουσία να με γκριζάρει.Εντάξει;

-Εντάξει.

-Λοιπόν,μιας και ήρθες και μου χάλασες τη χαλασμένη μου βλέψη για τον κόσμο αυτό,άκου και κάτι άλλο:Όποια ερώτηση κι αν μου κάνεις,θα στην απαντήσω όπως εγώ νομίζω.Τίποτα το τεκμηριωμένο ή το συγκεκριμένο δεν με συγκινεί.

-Τελικά,κάτι λες,από 'κει που δεν μιλούσες.

Και αμέσως μετά κατάλαβα πως δεν είχα συνομιλητή...