Αυτές οι ώρες

Είναι αυτές οι ώρες που δεν υπάρχει καθόλου έμπνευση.
Κανένας οίστρος.
Αυτές τις ώρες,καθόλου δεν πιέζω τον εαυτό μου να γράψει.
Ούτε τον πιέζω να πιεί νερό.
Αφήνομαι απλά στον στροβιλισμό της ύπαρξής μου κι ίσως το μόνο που κάνω είναι ν'ανασάνω.
Άλλωστε,κανείς δεν είναι εξαναγκασμένος να δημιουργήσει-
ούτε πρέπει να γράφεις.
Αν γράφουμε,γράφουμε γιατί αρχίζει η φωτιά και καίει τα πόδια μας
κι όσο ανεβαίνει προς τα πάνω,ανάλογα τη φορά,προλαβαίνουμε να την κάνουμε να μην φτάσει το κεφάλι μας.
Κι όταν δεν την προλαβαίνουμε,γράφουμε μετέπειτα τις εμπειρίες μας.
Τα πράματα θα 'ταν πολύ πιο απλά αν δεν θέλαμε να γίνουμε καλλιτέχνες.
Δεν θέλησα ποτέ να γίνω καλλιτέχνης.

ΕΝΑ ΕΥΓΕΝΙΚΟ ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ

Ξέρεις,"φίλε",δεν μπορώ να πω.
Με προσέγγισες αρκετά καλά.
Με γνώρισες το καιρό που θα μπορούσα να κάνω παρέα μαζί σου,
μιας και δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω απ'το να κάνω παρέα με διάφορους.
Δεν μου συμπεριφέρθηκες άσχημα - το αντίθετο θα 'λεγα.
Οι εγκεφάλοι μας,όμως απέχουν.
Και πλέον,κάθε δευτερόλεπτο μαζί σου,είναι σαν το πιο βαρύ φορτίο του πλανήτη.
Δεν σε αντέχω,δεν σε θέλω στη ζωή μου.
Ποτέ δεν σου είπα πως δεν είμαι κακό σκυλί-
τι να κάνουμε,θέλω πράματα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα που ή τα 'χεις ή δεν τα 'χεις.
Είσαι ανυπόφορη,κάθε σου γήινος προβληματισμός και σκάλωμα με τρελαίνει.
Ξέρεις μόνο να με κάνεις να υποφέρω από την ανθρώπινη βλακεία με τα λόγια σου.
Η γκρίνια σου,το πόσο άσχημα είναι τα πράματα στη δουλειά,η μάνα σου κι ο αδερφός σου.
Είσαι τόσο νορμάλ,που χρειάζεσαι επειγόντως ψυχολόγο-
αυτά που δεν λειτουργούν σ'εμάς,στους νορμάλ κάνουν καλό.
Δεν σ'ενδιαφέρει καν ο θάνατος ή έστω η παράξενη αυτή ζωή,δεν μπορείς να διακρίνεις τη σουρεάλ πραγματικότητα,
δεν αναζητείς,τα στοιχεία που μας περιβάλλουν δεν σου προκαλούν αίσθηση,
οι κατάρες δεν σ'αγγίζουν και σίγουρα δεν μπορούμε ν'ανταλλάξουμε καμία κουβέντα περί άλλων.
Αφού εσύ είσαι οι άλλοι!
ΜΑΚΡΙΑ ΜΟΥ!
Χθες στο μπαρ,ήπια 3 τζακ και δεν σου είπα ούτε μία κούβεντα.
Αν δεν σε είχα και καθόλου δίπλα μου,θα 'ταν μία σχεδόν υπέροχη βραδιά.
Με κατηγόρησες τη μέρα,πως δεν σκέφτομαι τους γύρω μου,
πως ότι φτιάχνω με τόσο κόπο το γκρεμίζω τόσο ξαφνικά.
Όταν σου απάντησα κοφτά πως έτσι είμαι εγώ,εδώ και χρόνια,
άρχισες να μου αραδιάζεις κάτι υστερικά που ματώναν τ'αυτιά μου και αρρωσταίναν το μυαλό μου
περί "αλλαγής" και "τι θα κάνεις,έτσι θα μείνεις";
Λες και σου έδωσα εισητήριο για τη ψυχή μου,λες και σου 'πα "κρίνε με",
λες και σου 'δωσα δικαίωμα να παρέμβεις,λες και ενδιαφέρομαι να ακούσω τις αποτρόπαιες απόψεις σου.
Φύγε από 'μενα
και άσε με στο δικό μου κόσμο.
Μακριά από 'σας.
Μα πως τραβάω πάντα κοντά μου όλα τα ανθρώπινα τσιμπούρια αυτού του κόσμου;

ΕΓΚΩΜΙΟ ΣΤΗ ΒΑΡΕΜΑΡΑ

Κάθομαι εδώ και ώρες,ολόκληρες ώρες και απλά δεν κάνω τίποτα.

Δεν υπάρχει τίποτα που να μου κεντρίζει το ενδιάφερον,

τίποτα να μου τραβάει τη προσοχή.

Καμία έμπνευση δεν δημιουργείται στο μυαλό μου

και κανένα πάθος για δημιουργία δεν υπάρχει.

Ακόμα κι οι ανησυχίες μου,παραμένουν σιωπηλές στην άκρη

το μυαλό μου,το στομάχι μου,δεν είναι ποτισμένα.

Στέκω νηφάλιος κι απόλυτα βαρεμένος.

Αυτή την ώρα δεν μπορεί να με σώσει κανένας-

κανένας φίλος,καμία ουσία,κανένα έργο.

Είναι η ώρα της βαρεμάρας,η πιο άδικη κατάρα της ζωής.

Δεν υπάρχει κανείς να τραγουδάει αυτή τη πίκρα,

την ανία.

Ακόμη κι ο οργανισμός μου ακολουθεί αυτόν τον παρανοΪκό χορό:

Στέκεται ανήμπορος,ανίκανος για το οτιδήποτε.

Σχεδόν άχρηστος,το μόνο που ίσως μπορεί να κάνει

είναι ν'ανάψει τσιγάρο και να ρουφήξει καφέ

κι αυτά,όμως,σάπια,χωρίς ιδιαίτερη προσφορά ευχαρίστησης.

Το χειρότερο,όμως,είναι η πλήρης απουσία αισθήσεων,συναισθημάτων,σκέψεων:

το απόλυτο κενό.

Τίποτα να μου ταρακουνάει λίγο τη καρδιά,το μυαλό ή τη ψυχή.

Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να περάσω έτσι μια αιώνιοτητα-προσφορά στην αθλιότητα.

Κάτι τέτοιες ώρες,μετά από αυτές,δηλαδή,

ή σπάω τελείως τη ρουτίνα της απόλυτης βαρέμαρας

ή συνεχίζω για λίγο έτσι μέχρι να την σπάσω.

Βέβαια,άλλα λόγια δεν έχω,

γιατί η βαρεμάρα με καλεί να βυθιστώ στα δίχτυα της...

Λίγο από το πολύ που γράφω για 'σενα

Κάθε φορά που έρχεσαι
εντάσσεσαι αρμονικά στη ψυχή μου
δημιουργείς ρεύμα ανησυχίας
έναν μικρό φόβο
και η φωτιά μέσα μου αναζοπυρώνει τις τρικυμίες

Κάθε φορά
μου θυμίζεις την ύπαρξή μου
άπυθμενη αγάπη
αιωνιότητα
σημεία των καιρών

Φεγγάρι
και ήλιος,φυσικά
διώχνεις από μόνη σου τα κρύα
κι ηρεμώ,κάπως
αν και είμαι πολύ ταραγμένος

Μα πως να χωρέσω σε λέξεις
την δημιουργία του κόσμου μου;
την δημιουργία του κόσμου σου;
την δημιουργία των κόσμων μας;

Είναι ελαφρύ αεράκι
και μανιασμένη θύελλα
ΜΑΓΕΙΑ

Δεν ξέρω αν ακόμα είμαι μαζί σου ερωτευμένος
Δεν ξέρω αν ακόμα σ'αγαπάω

Ξέρω όμως
πως μου ταρακουνάς το ποταμό της καρδιάς μου
δημιουργείς σεισμούς κι ηφαίστεια μέσα μου
κι ας περάσαν χρόνια

Μόνο με 'σενα θα 'θελα να μιλάω
Απ'όλο το κόσμο
Μόνο με 'σενα

Κι ας είχαμε άδοξη ιστορία
Εξακολοθούμε να γράφουμε

Δεν είναι η πίκρα μου μας χωρίζει
ούτε η βαθιά μας λύπη

Ξέρω καλά
πως όταν έρχεσαι,πολλά δαιμόνια φεύγουν
Κι ίσως
είμαστε γεννημένοι παρέα με δαιμόνια
κι είναι η φύση μας τέτοια
που χωρίς αυτά δεν μπορούμε να κάνουμε
Γι'αυτό ίσως
να μην μπορούμε να 'μαστε μαζί

Παρ'όλα αυτά
δεν υπάρχει πλατωνικός έρωτας
ούτε ανεκπλήρωτος
αυτά είναι ηλιθιότητες
Υπάρχει ΜΟΝΟ έρωτας

Θυμάσαι; Εγώ,ναι.

Θα μπορούσα εύκολα
να πεθαίνω καθημερινά στο προσκεφάλι σου
να ανασαίνω τα ενδότερά σου
ή να χάσω την ακοή μου

Αλήθεια,
είναι το στενό εκείνο που δεν πρόκειται να ξεχαστεί
κι η κεκτημένη ταχύτητα
ω,βέβαια κι η εποχή στον άλλο κόσμο
όλη η ανθρωπότητα χορεύει
κι εμείς την αγνοούμε

Κι ας περάσαν πάνω από 7 χρόνια πια
κι ας είμαστε ακόμη νέοι
κι ας είμαστε καταραμμένοι

Σε 'χασα
Σε βρίσκω

Σκοτάδι,φως,όλα μαζί σου υπόκεινται σε μεταλλάξεις
και ξέρεις πως είμαι ταραγμένος κι ανήσυχος
και φέρεσαι φυσιολογικά

Και ξέρεις πως έχω προβλήματα,πολλά προβλήματα

Είσαι κυνική
φως!
ομορφιά!
μοναδική!μοναδική!μοναδική!

Φυσικά,ξέρεις πως χρόνια τώρα βασανίζομαι
και πως οι σκιές δεν έχουν φύγει από μέσα μου
ούτε μάλλον θα φύγουν
αφού μου ψυθιρίζουν κρυφά απ'τους ανθρώπους κάθε μέρα και νύχτα
κι αυτό το ξέρεις μόνο εσύ
και όχι όσοι διαβάσουν ετούτο εδώ

Δεν μπορώ άλλο να γράφω για 'σενα
γιατί είναι λίγο
θέλω να σε δω απεγνωσμένα
μετά,ας φύγω

Για το χθες,εσένα και σήμερα

Καθόμουν ανυπόμονος
Περίμενα
Γύρω,μόνο κούραση,συντρίμμια
Διαλυμένη αγάπη
Διαλυμένες αγάπες
Σκόρπια λόγια,χρόνια
Χάσαμε τα πιο πολλά
Κι όμως
Ακόμη νομίζουμε πως κάτι θα βρούμε

Μέχρι χθες.

Χθες,κατάλαβα.

Έτσι ήταν.Αυτή τη κατάρα την είχα δημιουργήσει εγώ.
Να φεύγεις πάντα
πριν ξημερώσει η ευτυχία

Επικοινωνούσαμε όμορφα

Και οι αισθήσεις μας χορεύανε ταραγμένες

Μα πριν πολλά χρόνια,έφυγα.


Κι από τότε,όλο φεύγεις