Οι τοξικομανείς αγωνιστές, αυτοί οι άνθρωποι που αγωνίζονται ταυτόχρονα για τη προσωπική αλλά και τη συνολική κόλαση που ζούμε, είναι καταδικασμένοι να πεθαίνουν φωνάζοντας σε έναν κουφό κόσμο. Είναι καταδικασμένοι, μέχρι να πεθάνουν, να εισπράττουν την ξεφτίλα, τον κοινωνικό ρατσισμό και τον φασισμό ακόμα και στους "ελευθεριακούς" χώρους.
Ναι, είναι αλήθεια πως η πρέζα σε κάνει έρμαιό της.
Ναι, είναι αλήθεια πως λόγω της προσωπικής τους κατάστασης και της κοινωνικής εξαθλίωσης οι τοξικομανείς στρέφονται σε απελπισμένες προσπάθειες επιβίωσης.
Επίσης, όμως, είναι αλήθεια πως τα κοινωνικά κομπλεξ είναι βαθιά ριζώμενα στα κεφάλια μας και ως εκ τούτου επέρχεται το στίγμα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ κι ας μην τα θυμάμαι ένα προς ένα, το ξύλο που έφαγα, τα κουτσομπολιά, τις φήμες, τα λόγια πίσω απ'την πλάτη, την απαξίωση και την περιθωριοποίησή μου από τους "ελευθεριακούς", επειδή έφερα το στίγμα του πρεζάκια. Αν πεθάνω απάνω στη μάχη, να τους πείτε να μην με τραγουδήσουνε και να μην με αναφέρουνε. Να τους πείτε μόνο, πως τους άδειασα επιτέλους αυτή τη πουτάνα γωνιά που τόσο τους ενοχλούσε και τώρα μπορούν ελεύθερα να υποκριθούν εις μνήμην μου.
